Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy zdarzyło się wam, drodzy czytelnicy, sięgać po literaturę rumuńską? Jeśli mieliście już z nią styczność, być może uświadomiła wam ona, jak pogmatwana i trudna pozostaje historia tego kraju. Przyznać muszę, że mam w tym zakresie sporo do nadrobienia, ale czegokolwiek nie czytam, zawsze okazuje się to ciekawe i intrygujące. Nie inaczej było w przypadku "Dzieci nocy", autorstwa dziennikarza śledczego Paula Kenyona.

Sądzę, że wielu osobom, którzy słyszą o Rumunii, przychodzi od razu na myśl nazwisko Drakuli. Jeśli mowa o wspomnianej przed chwilą książce, ów trop będzie jak najbardziej słuszny, gdyż Paul Kenyon wprowadza nas w świat dwóch najbardziej znanych rumuńskich wampirów historii: Włada Palownika oraz Nicolae Ceaușescu. Oczywiście dzieje Rumunii to nie tylko oni, lecz to właśnie ich działalność w niezaprzeczalny i okrutny sposób naznaczyła losy tej krainy.

Dan Simmons akcję powieści "Dzieci nocy" umieszcza w rządzonej przez Ceaușescu Rumunii. W kraju, gdzie wprowadzono całkowity zakaz aborcji, sierocińce są przepełnione zabiedzonymi, często chorymi na AIDS dziećmi. Fikcja bywa niestety czasem o wiele straszniejsza niż rzeczywistość, dlatego książkę Kenyona czyta się niekiedy jak powieść grozy.

Pasjonująca to lektura, nie da się ukryć. Wprawdzie historia Rumunii ma też swoje jaśniejsze momenty, jak panowanie królowej Marii, lecz to opowieść o mrokach dziejów wciąga najbardziej. Lektura "Dzieci nocy" uświadamia po raz kolejny, iż za maską wszechwładnego zła kryje się często głupota, rozpasanie i próżność. Mowa oczywiście o Ceaușescu, bo na krwiożerczego Włada Palownika zapewne spojrzymy po przeczytaniu książki Kenyona nieco przychylniejszym okiem.

Jeśli chcielibyście poznać historię Rumunii, "Dzieci nocy" mogą okazać się pozycją idealną. Wprawdzie autor bardziej skupia się na losach jednostek, rządzących krajem, lecz podobny sposób narracji ma swoje oczywiste plusy. Dzięki temu jego opowieść trzyma w napięciu, momentami wzrusza, czasem śmieszy, a jeszcze częściej przeraża.

Podsumowując, "Dzieci nocy" to naprawdę pouczająca lektura i warto mieć ją na swojej półce.

Czy zdarzyło się wam, drodzy czytelnicy, sięgać po literaturę rumuńską? Jeśli mieliście już z nią styczność, być może uświadomiła wam ona, jak pogmatwana i trudna pozostaje historia tego kraju. Przyznać muszę, że mam w tym zakresie sporo do nadrobienia, ale czegokolwiek nie czytam, zawsze okazuje się to ciekawe i intrygujące. Nie inaczej było w przypadku "Dzieci...

Lektura książek, takich jak "Ciałko. Hiszpania kradnie swoje dzieci" czy "Strup. Hiszpania rozdrapuje rany", utwierdza mnie w przekonaniu, iż historia owego pięknego kraju jest wyjątkowo trudna i pełna niezagojonych, jątrzących się ran. Trudno do podobnych wniosków dojść, kiedy podczas kilkudniowej wycieczki do Barcelony czy Valencii, zwiedza się piękne, tonące w słońcu miasta. Udaję się więc w podróże literackie, żeby dotrzeć tam, gdzie wzrok z pozoru nie sięga.

Layla Martínez zdecydowała w powieści grozy o nawiedzonym domu przemycić prawdę na temat trudnych dziejów swej ojczyzny. Jeśli spojrzymy na okładkę, widzimy rozpadający się, stary budynek. Taki jest właśnie dom z "Kornika", zamieszkiwany przez dwie główne bohaterki: babkę i wnuczkę. Tą samą przestrzeń okupują zarówno żywi, jak i zmarli, będący cieniami pozornie nieobecnymi, ale stale wpływającymi na bieg dziejów.

Odnoszę wrażenie, że to gniew pozostaje głównym bohaterem opowieści. W jednym z wywiadów autorka wspomina, iż "w czasach dyktatury rodziny sympatyków Franco wzbogaciły się, częściowo na przymusowej pracy więźniów politycznych, częściowo na rabunku ich ziemi i własności. Te rodziny pozostają bogate do dzisiaj, a ich dzieci i wnuki cały czas są aktywne w polityce i sądownictwie".

Layla Martínez dochodzi do wniosku, że w Hiszpanii nie rozliczono dawnych krzywd, dlatego jej kraj w dalszym ciągu żyje w więzieniu starych traum, które nadal pod postacią duchów nawiedzają kolejne pokolenia. Są one niczym tytułowy kornik, drążący dusze Hiszpanów.

Jak udało się autorce ową wielką historię przemycić do historii małej? Opowieść babki i wnuczki jest pełna niedopowiedzeń, niedomówień, pozostaje porozbijana niczym potłuczone naczynie. Czytelnik sam musi zdecydować, w co wierzy, a co wydaje mu się zmyśleniem. Podobny sposób narracji wprowadza do utwory atmosferę lęku i niepewności.

"Kornik" to bardzo krótka, ale niełatwa lektura. Opowieść o wielkich krzywdach i pragnieniu zemsty wyprowadza czytelnika z jego strefy komfortu, uwiera niczym zepsuty ząb. Być może takie było zamierzenie autorki, ale z pewnością nie jest to lekkie i przyjemne czytadło, jakie zabralibyśmy w czasie wakacji na plażę.

Mimo wszystko książkę polecam tym czytelnikom, którzy wolą konfrontację z trudnymi tematami, serwowanymi w nieoczywisty, pełen niedopowiedzeń i skłaniający do refleksji sposób.

Lektura książek, takich jak "Ciałko. Hiszpania kradnie swoje dzieci" czy "Strup. Hiszpania rozdrapuje rany", utwierdza mnie w przekonaniu, iż historia owego pięknego kraju jest wyjątkowo trudna i pełna niezagojonych, jątrzących się ran. Trudno do podobnych wniosków dojść, kiedy podczas kilkudniowej wycieczki do Barcelony czy Valencii, zwiedza się piękne, tonące w słońcu...

Ocena bardzo wysoka, bo jako audiobook książka sprawdza się znakomicie. W papierze pewnie trochę by mi się dłużyła i naprawdę nie wiem, czy dałabym jej radę.

Starzy bohaterowie, nowi bohaterowie. Stare dylematy, nowe dylematy. Dużo przemieszczania się z miejsca na miejsce, głównie ucieczkowego.

Pewnie będę czekać na trzeci tom, bo zastanawiam się, w którą stronę fabuła podąży, tudzież uciecze.

Ocena bardzo wysoka, bo jako audiobook książka sprawdza się znakomicie. W papierze pewnie trochę by mi się dłużyła i naprawdę nie wiem, czy dałabym jej radę.

Starzy bohaterowie, nowi bohaterowie. Stare dylematy, nowe dylematy. Dużo przemieszczania się z miejsca na miejsce, głównie ucieczkowego.

Pewnie będę czekać na trzeci tom, bo zastanawiam się, w którą stronę fabuła...

"Księżniczkę Bari" zabrałam ze sobą w podróż do Londynu. W trakcie lektury byłam więc w tych samych miejscach, jakie mijała na swojej drodze przybywająca do Wielkiej Brytanii bohaterka powieści Hwanga Sok-Yonga.

Opowieść snuta przed południowokoreańskiego pisarza rozpoczyna się jednak w Korei Północnej, w okresie "Wielkiego Głodu", mającego miejsce w połowie lat 90. Na pogrążający się w chaosie i bezprawiu świat patrzymy oczami małej Bari, dorastającej po troskliwym okiem obdarzonej szamańskimi mocami babci.

Hwang Sok-Yong nawiązuje w swojej historii do mitu o księżniczce Bari, zmuszonej do poszukiwania życiodajnej wody, aby uratować swoich bliskich oraz znany jej świat. Rzeczywistość będąca niekiedy uosobieniem najgorszych koszmarów to przestrzeń bólu, lęku, straty, dlatego tak istotny jest w powieści autora "Znajomego świata" pierwiastek magii, ratujący główną bohaterkę i jej psychikę.

"Księżniczka Bari" to druga książka pisarza, wydana w Serii z Żurawiem. Muszę przyznać, że przypadła mi ona do gustu zdecydowanie bardziej niż "O zmierzchu", chociaż obie opowieści odznaczają się cechami, jakie czynią styl Hwanga Sok-Yonga wyjątkowym.

Powieści kontrowersyjnego autora tkwią głęboko w realiach XXI wieku, poruszając współczesne problemy polityczne i społeczne. Los jednostek, zmuszonych do ucieczki ze swych ojczyzn, aby dotrzeć do ziemi obiecanej - wybrzeży Europy, ciągła niepewność jutra w nowej ojczyźnie czyni "Księżniczkę Bari" historią głęboko zaangażowaną.

Napisana w 2007 roku powieść momentami przytłacza i przygnębia, ale nie pogrąża nigdy czytelnika w całkowitej ciemności. Niesie drobną iskrę nadziei, która wbrew wszelkim przeciwnościom losu nigdy nie gaśnie.

"Księżniczkę Bari" zabrałam ze sobą w podróż do Londynu. W trakcie lektury byłam więc w tych samych miejscach, jakie mijała na swojej drodze przybywająca do Wielkiej Brytanii bohaterka powieści Hwanga Sok-Yonga.

Opowieść snuta przed południowokoreańskiego pisarza rozpoczyna się jednak w Korei Północnej, w okresie "Wielkiego Głodu", mającego miejsce w połowie lat 90. Na...

Duże zaskoczenie, ale bardzo pozytywne zaskoczenie. Baśń jak ciasteczko z magicznej piekarni. Twarda otoczka, (nieprzesadnie) miękkie i słodkie wnętrze.

Opowieść o chłopcu, który ucieka przed niełatwą rzeczywistością i trafia do sklepu, w którym prawa rzeczywistości ulegają zawieszeniu. Bywa brutalnie, bywa wzruszająco.

Chwilami przeraża, momentami wzrusza i skłania do refleksji nad tym, czy przed przeznaczeniem warto uciekać.

Mało znam pozycji z Wydawnictwa Kobiecego, ale po tę warto sięgnąć.

Duże zaskoczenie, ale bardzo pozytywne zaskoczenie. Baśń jak ciasteczko z magicznej piekarni. Twarda otoczka, (nieprzesadnie) miękkie i słodkie wnętrze.

Opowieść o chłopcu, który ucieka przed niełatwą rzeczywistością i trafia do sklepu, w którym prawa rzeczywistości ulegają zawieszeniu. Bywa brutalnie, bywa wzruszająco.

Chwilami przeraża, momentami wzrusza i skłania do...

Moje pierwsze podejście do tej książki nie było udane. Wydaje mi się, że w papierowej wersji nie dałabym jej rady. Nie jest to bowiem do końca historia z tych, jakie lubię najbardziej. Natomiast w formie audiobooka sprawdziła się znakomicie.

Lekko irytująca główna bohaterka Sofja wkracza w dorosłość i dojrzewa. A świat, w którym przyszło jej dorastać to dziwne uniwersum. Pełne magii, tajemniczych stworów i przede wszystkim rządzone przez cara i jego wiernych przydupasów.

Widzę tu dużo nawiązań do takich pozycji, jak "Mroczne materie" Pullmana, czy "Lód" Dukaja. Wszystkich, które dostrzegłam, wymieniać nie zamierzam. Zaznaczę tylko, że książka bywa momentami dość dosadna i językowo bezpośrednia (słowo "wulgarna" mi ciut nie pasuje), co dla dorosłego czytelnika jest niewątpliwym atutem, ale nie ośmieliłabym się stwierdzić, od jakiego wieku powinno się ją proponować młodzieży.

Podobało mi się na tyle mocno, że słucham drugiego tomu.

Moje pierwsze podejście do tej książki nie było udane. Wydaje mi się, że w papierowej wersji nie dałabym jej rady. Nie jest to bowiem do końca historia z tych, jakie lubię najbardziej. Natomiast w formie audiobooka sprawdziła się znakomicie.

Lekko irytująca główna bohaterka Sofja wkracza w dorosłość i dojrzewa. A świat, w którym przyszło jej dorastać to dziwne uniwersum....

Bardzo lubię takie historie, rozgrywające się na różnych płaszczyznach czasowych. Również "Klucze Marii" okazały się pozycją wciągającą, aczkolwiek nieco zbyt rozwlekłą. Opowieść o czasie krucjat, II Wojnie Światowej i współczesnym Kijowie tuż przed napaścią Rosji na Ukrainę łączą się ze sobą i przeplatają.

U podstaw powieści leży legenda o magicznych właściwościach mleka Marii, ukazanej jako wojowniczka, odradzająca się wielokrotnie w takcie dziejów. Towarzyszą jej dwaj rycerze - obrońcy, nierzadko niezdający sobie sprawy ze swego powołania.

Ciekawa powieść fantasy, chociaż na pewno do lektur obowiązkowych bym jej nie zaliczyła.

Bardzo lubię takie historie, rozgrywające się na różnych płaszczyznach czasowych. Również "Klucze Marii" okazały się pozycją wciągającą, aczkolwiek nieco zbyt rozwlekłą. Opowieść o czasie krucjat, II Wojnie Światowej i współczesnym Kijowie tuż przed napaścią Rosji na Ukrainę łączą się ze sobą i przeplatają.

U podstaw powieści leży legenda o magicznych właściwościach mleka...

Książka Katarzyny Kobylarczyk po raz kolejny uświadamia mi, jak trudna jest przeszłość Hiszpanii i jak wiele w tym pięknym państwie niezagojonych ran. "Ciałko. Hiszpania kradnie swoje dzieci" porusza bowiem szereg różnych problemów, związanych z mentalnością katolickiego kraju pod rządami generała Franco. Ekonomiczna i społeczna zależność kobiet o mężczyzn, ich całkowite niemal ubezwłasnowolnienie.. Taktowanie małoletnich matek jakby były rozwiązłymi dziwkami, których dzieci można bez mrugnięcia okiem odebrać.

Temat niełatwy i niemożliwy do całkowitego wyjaśnienia po dziesiątkach lat milczenia na temat podobnych kwestii. To historie w większości bez happy endu, ale walka bohaterów reportażu o prawo do świadomości własnej tożsamości budzi niekiedy szczególny podziw.

Warto moim zdaniem przeczytać (albo przesłuchać audiobooka, tak jak ja zrobiłam).

Książka Katarzyny Kobylarczyk po raz kolejny uświadamia mi, jak trudna jest przeszłość Hiszpanii i jak wiele w tym pięknym państwie niezagojonych ran. "Ciałko. Hiszpania kradnie swoje dzieci" porusza bowiem szereg różnych problemów, związanych z mentalnością katolickiego kraju pod rządami generała Franco. Ekonomiczna i społeczna zależność kobiet o mężczyzn, ich całkowite...

Termin "realizm magiczny" okazał się tym, co zachęciło mnie do sięgnięcia po "Współrzędne tęsknoty" Shubhangi Swarup. Indyjska pisarka i aktywistka mieszka w Mumbaju, a jej debiut stał się bestsellerem w Indiach, został przetłumaczony na kilkanaście języków.

Będąc miłośniczką prozy Arundhati Roy i Salmana Rushdiego, musiałam poznać również opowiadania Swarup. "Współrzędne tęsknoty" to cztery opowieści, mające różnych bohaterów, ale subtelnie ze sobą powiązane". Ich akcja rozgrywa się w południowo-wschodniej części Azji: od wysp Andamańskich aż po Nepal.

"Wyspy", opowiadające historię miłości Giridźa Prasada oraz Chandy Devi, zachwyciły mnie od pierwszego słowa. Uczucie między dwojgiem bohaterów, różniących się charakterem i temperamentami, rodzi się powoli, lecz w owej powolności kryje się piękno i siła. Wrażenie potęguje miejsce akcji: gorące, parne wyspy, po których swobodnie spacerują duchy zmarłych.

W "Liniach uskoku" baśniowy klimat ustępuje miejsca brutalności i dosłowności. Mocniej nakreślona zostaje tu sytuacja polityczna Birmy oraz więźniów politycznych. Głównym bohaterem jest tu młody więzień Platon, którego matka porzuciła, gdy był jeszcze dzieckiem. Teraz, siedząc w więzieniu i doświadczając brutalnych tortur, zaczyna tęsknic za jedyną bliską osobą, która mu pozostała.

Trzecie i czwarte opowiadanie nie zrobiły na mnie aż takiego wrażenia, chociaż oceniam je bardzo dobrze. "Dolina" to opowieść przyjaciela wspomnianego Platona, przemytnika Thapy. Sprytny jegomość odsłania swą tragiczne historię, która zdeterminowała jego późniejsze życie. "Pustynia śniegu" opowiada o losach starzejącego się buddysty, spotykającego na swej drodze niepokojącą, ale równie intrygującą kobietę.

Oczywiście fabułę poszczególnych opowiadań nakreśliłam bardzo zdawkowo. Dużo w nich samotności, niespełnionych pragnień, potęgowanych przez specyfikę miejsc, w których przyszło żyć naszym bohaterom. Nauka miesza się tu z religią, duchy kroczą ręka w rękę z żywymi.. Czyż nie warto przenieść się, choć na chwilę do owej niezwykłej krainy?

"Współrzędne tęsknoty" swoim nastrojem i klimatem zachwycają, uwodzą. Wprawdzie nie wszystkie opowieści równie mocno mnie urzekły, ale każdą z nich warto poznać, szczególnie jeśli jest się miłośnikiem realizmu magicznego i literatury indyjskiej.

Termin "realizm magiczny" okazał się tym, co zachęciło mnie do sięgnięcia po "Współrzędne tęsknoty" Shubhangi Swarup. Indyjska pisarka i aktywistka mieszka w Mumbaju, a jej debiut stał się bestsellerem w Indiach, został przetłumaczony na kilkanaście języków.

Będąc miłośniczką prozy Arundhati Roy i Salmana Rushdiego, musiałam poznać również opowiadania Swarup. "Współrzędne...

Robiłam dwa lub trzy podejścia do tej książki. Początkowo nie mogłam odnaleźć jej rytmu i byłam przekonana, że porzucę jej lekturę (a coraz częściej tak robię).

W pewnym momencie jednak coś mnie trafiło. Uderzyło, zgniotło, zmiażdżyło. Opowieść to bowiem bezkompromisowa i brutalna. W niewielu słowach przedstawia bezmiar bestialstwa wojennego, szczególnie przemoc wobec kobiet.

Powtórzenia wzmacniają wrażenie, jakie opowiadanie wywiera na czytelniku. Okrucieństwo jest ponadczasowe i nie ma końca, dopuszczają się go wszystkie strony.

Warto przeczytać, chociaż w odpowiednim momencie.

Robiłam dwa lub trzy podejścia do tej książki. Początkowo nie mogłam odnaleźć jej rytmu i byłam przekonana, że porzucę jej lekturę (a coraz częściej tak robię).

W pewnym momencie jednak coś mnie trafiło. Uderzyło, zgniotło, zmiażdżyło. Opowieść to bowiem bezkompromisowa i brutalna. W niewielu słowach przedstawia bezmiar bestialstwa wojennego, szczególnie przemoc wobec...

Mala rzecz, a cieszy. Każde opowiadanie, zaskakuje, frapuje i intryguje. Paradoks to zresztą słowo, które w odniesieniu do prozy Lindgrena pojawiać się może naprawdę często.

Te małe opowieści niosą w sobie absurdalne zestawiania. Jakbyśmy nagle na średniowiecznej ikonie z Matką Boską zobaczyli domalowany statek kosmiczny. Jednak z pozornych zgrzytów formy i treści rodzą się nowe sensy. Autor stawia podstawowe pytania o dobro i zło, wiarę, życie i śmierć, miłość i nienawiść. Żadna z odpowiedzi nie będzie oczywista, a interpretacje będą się mnożyć.

Najważniejsze jednak, że lektura tych małych opowiadań jest zaskakująco przyjemnym doświadczeniem. Aż szkoda, że nie ma ich więcej.

Mala rzecz, a cieszy. Każde opowiadanie, zaskakuje, frapuje i intryguje. Paradoks to zresztą słowo, które w odniesieniu do prozy Lindgrena pojawiać się może naprawdę często.

Te małe opowieści niosą w sobie absurdalne zestawiania. Jakbyśmy nagle na średniowiecznej ikonie z Matką Boską zobaczyli domalowany statek kosmiczny. Jednak z pozornych zgrzytów formy i treści rodzą...

Czy jesteśmy sami we wszechświecie? Co by się stało, gdyby na naszej drodze stanęła forma życia całkowicie odmienna od znanych nam z własnego doświadczenia istot?

Fred Hoyle to brytyjski astronom, matematyk, autor powieści science fiction. W 1981 roku napisał "Czarną chmurę", opowiadającą o międzygwiezdnym obłoku zmierzającym w stronę Ziemi.

Bohaterami powieści są naukowcy, na czele z Charlesem Kingsley'em (powieściowym odpowiednikiem samego pisarza), próbujący zmierzyć się z tym, co nieznane. Dużo tu rozważań na tematy naukowe i społeczne, akcji nieco mniej. Dyskusje frapujące, aczkolwiek momentami lekko drętwawe jak na współczesne standardy.

Nie zmienia to jednak mojej pozytywnej oceny. Dla miłośnika fantastyki naukowej "Czarna chmura" to pozycja obowiązkowa.

Czy jesteśmy sami we wszechświecie? Co by się stało, gdyby na naszej drodze stanęła forma życia całkowicie odmienna od znanych nam z własnego doświadczenia istot?

Fred Hoyle to brytyjski astronom, matematyk, autor powieści science fiction. W 1981 roku napisał "Czarną chmurę", opowiadającą o międzygwiezdnym obłoku zmierzającym w stronę Ziemi.

Bohaterami powieści są...

Mam problem z tą książką. Zła nie była. Momentami mi się podobała, szczególnie te jej części, podejmujące problem epidemii opioidowej w Stanach oraz opisujące rysunkowe poczynania głównego bohatera.

Słuchałam audiobooka jednak bardzo długo i miałam w jego trakcie niejeden kryzys. Podsumowując: początek ciekawy i przekonujący, środkowa część niepotrzebnie przegadana, końcówka jednak daje radę (ale bez zachwytów).

Opowieść o życiu młodego, osieroconego Demona z pewnością nie będzie moją książką roku. Nie muszę jej zresztą umieszczać w swoich rankingach, skoro w wielu innych się pojawiła.

Mam problem z tą książką. Zła nie była. Momentami mi się podobała, szczególnie te jej części, podejmujące problem epidemii opioidowej w Stanach oraz opisujące rysunkowe poczynania głównego bohatera.

Słuchałam audiobooka jednak bardzo długo i miałam w jego trakcie niejeden kryzys. Podsumowując: początek ciekawy i przekonujący, środkowa część niepotrzebnie przegadana,...

Proza Fossego przypomina mi niekiedy malarstwo abstrakcyjne. Wyobrażam sobie głosy, twierdzące, że bez problemów namalowałyby podobny "bohomaz". Wydaje mi się również, że wśród czytelników mogłyby pojawić się osoby, oceniające dzieło Noblisty jako proste i banalne. Takie, co pierwszy lepszy literat mógłby napisać.

W tej prostocie tkwi jednak siła. Fosse w niezwykle oszczędnej formie opowiada o życiu, śmierci, relacjach z najbliższymi, religii. Obrazy, jakie kreśli są obecne w naszym słowniku kulturowym, ale zestawione zostają w nietypowy, generujący nowe sensy sposób.

"Białość" to historia człowieka, który gubi się zimą w lesie. Więcej pisać nie muszę, gdyż potrzeby takiej nie ma. Ta prosta opowieść wzruszyła mnie bardzo. Można przeczytać ją w jeden wieczór, ale zostaje z człowiekiem na długo.

Proza Fossego przypomina mi niekiedy malarstwo abstrakcyjne. Wyobrażam sobie głosy, twierdzące, że bez problemów namalowałyby podobny "bohomaz". Wydaje mi się również, że wśród czytelników mogłyby pojawić się osoby, oceniające dzieło Noblisty jako proste i banalne. Takie, co pierwszy lepszy literat mógłby napisać.

W tej prostocie tkwi jednak siła. Fosse w niezwykle...

Czym jest dla człowieka pamięć i kim staje się człowiek, który swą pamięć utraci? Czy nieszczęśnikowi może pomóc pobyt w klinice pamięci?

Bohaterów tej osobliwej pamięci jest dwóch: główny bohater i tajemniczy Gaustyn (co do ich tożsamości można oczywiście snuć różne przypuszczenia, zastanawiając się, kto jest wymuszającym, a kto wymyślanym). Upraszczając fabułę znacząco, ten drugi jegomość zakłada wspomniane wyżej kliniki pamięci i robi oczywiście niezły biznes w starzejących się społeczeństwach.

"Schron przeciwczasowy" to powieść przewrotna, niejednoznaczna. Dotyka problematyki tożsamości zarówno jednostki, jak i zbiorowości. Momentami wzrusza, chwilami śmieszy.

Gospodinow udowadnia, że po jego książki warto sięgać bez obaw.

Czym jest dla człowieka pamięć i kim staje się człowiek, który swą pamięć utraci? Czy nieszczęśnikowi może pomóc pobyt w klinice pamięci?

Bohaterów tej osobliwej pamięci jest dwóch: główny bohater i tajemniczy Gaustyn (co do ich tożsamości można oczywiście snuć różne przypuszczenia, zastanawiając się, kto jest wymuszającym, a kto wymyślanym). Upraszczając fabułę znacząco,...